“O mój najlepszy Ojcze, święty Józefie, prowadź mnie prostą drogą do Jezusa i Maryi.
  Naucz mnie kochać wszystkich czystą miłością i być gotowym do poświęceń dla bliźnich.
  Naucz walczyć z pokusami ciała, świata i szatana i znosić w cichości każdy krzyż, jaki mnie spotka.
  Naucz pokory i posłuszeństwa woli Bożej.”
 
  Może ktoś czytając ten tekst zastanowi się dlaczego właśnie dziś wspominam Świętego Józefa – tego, którego opieka przed tronem Boga jest tak wspaniała i mocna, któremu powierzam wszystkie moje sprawy i pragnienia… Życie naszego Zgromadzenia kształtujemy na wzorze Rodziny z Nazaretu, nie przypadkiem więc Patronem naszej Prowincji jest Święty Józef. Wszystkim nam wiadomo, że Św. Józef jest patronem Kościoła powszechnego, małżonków i rodzin chrześcijańskich, ojców, sierot, cieśli i wszystkich pracujących. Właśnie – pracujących… Spoglądając na dzieła prowadzone przez nasze Zgromadzenie, zwłaszcza na trud poniesiony przez każdą z Sióstr, ale też wszystkich świeckich zatrudnionych w placówkach takich, jaką jest nasz zespół domów jestem przekonana, że to Jego orędownictwo u Pana dodaje nam wszystkim sił, że to Jego dobroć, Jego pracowity żywot sprawiają, że każdego dnia potrafimy na nowo – mimo niejednokrotnie ogromnego zmęczenia – pełnić obowiązki wobec tylu nas potrzebujących. Nasz Dom, to tylko cząstka wszystkich dzieł naszego Zgromadzenia, bo przecież inne placówki dają schronienie również dzieciom – tym, którym najbardziej doskwiera brak domu, rodziny. Wszędzie więc potrzebna jest nie tylko praca fizyczna, ale jakże często, a może najczęściej miłość, zrozumienie drugiego człowieka – szczególnie tego maluczkiego – umiejętność sprawienia, że jego ból, jego smutek, jego brak nadziei staną się mniej dokuczliwymi, że znajdą pociechę i wiarę w lepsze jutro. Sami czasem niewiele możemy, nie znajdujemy sił. Niech więc Święty Józef czuwa:
 
  “Chwalebny Józefie święty, wzorze wszystkich pracujących, uproś mi łaskę, bym i ja pracował w duchu pokuty, w celu zadośćuczynienia za me liczne grzechy: bym pracował sumiennie raczej z poczucia obowiązku, niż dla swojego upodobania, bym pracował z weselem i z wdzięcznością dla Boga, upatrując swą chlubę w życiu i rozwijaniu przez pracę darów odebranych od Boga, bym pracował spokojnie i cierpliwie, nie cofając się przed znużeniem lub trudnościami; bym pracował przede wszystkim w czystej intencji i z zapomnieniem o sobie, mając nieustannie przed oczyma śmierć i rachunek który muszę złożyć za czas stracony ze zmarnowanych talentów, z opuszczenia dobrego, z próżnej dumy w powodzeniu, tak szkodliwej w dziełach Bożych. Wszystko dla Jezusa, wszystko przez Maryję, wszystko na Twój wzór, o święty Patriarcho Józefie! To będzie moim hasłem w życiu i przy zgonie. “
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  25 lipca w Kościele katolickim jest dniem Świętego Krzysztofa, w którym błogosławi się wszelkiego rodzaju pojazdy, wzywając jego orędownictwa i opieki.    
                          
  „Legenda głosi, że Krzysztof pewnej nocy usłyszał głos Dziecka, proszącego o przeniesienie na drugi brzeg rzeki. Kiedy wziął Dziecię na ramiona, odczuł ogromny ciężar, który go przytłaczał do tego stopnia, że zdawało mu się, iż zapadnie się w ziemię. Zapytał więc: Kto ty jesteś, Dziecię? I otrzymał wówczas odpowiedź: Jam jest Jezus, twój Zbawiciel. Dźwigając Mnie, dźwigasz cały świat. Według tego opowiadania, Jezus miał mu wtedy też przepowiedzieć rychłą śmierć męczeńską.” Pragnę przy okazji wspomnienia Świętego Krzysztofa przedstawić w kilku słowach organizację MIVA Polska, która rozpoczęła swoją działalność w 2000 roku jako agenda Komisji Episkopatu Polski ds. Misji  i dalej działa w jej strukturach. Jest misyjnym stowarzyszeniem, celem którego jest pomoc misjonarzom w zdobywaniu środków transportu. Misjonarze polscy pracujący w ponad 90 krajach świata (przeważnie tzw. Trzeciego Świata) potrzebują pomocy w zakupie różnych takich środków: samochodów (najczęściej terenowych), ambulansów, motocykli, rowerów, barek rzecznych, łodzi, silników do łodzi, traktorów, a nawet zwierząt pociągowych. Szczególnie przy okazji wspomnienia Św. Krzysztofa w miarę swoich możliwości wspierajmy tę jakże ważną dla wielu potrzebujących akcję. Akcję ułatwiającą, a często wręcz umożliwiającą niesienie Chrystusa ludziom w najdalszych zakątkach świata. Święty Krzysztof jest patronem kierowców i podróżnych, ale też kolejarzy, rycerzy, poszukiwaczy skarbów i żeglarzy. Módlmy się zatem w intencji wszystkich podróżujących, aby każdy kto rozpoczyna jakąkolwiek podróż wrócił bezpiecznie do domu:
 
  „Boże daj mi pewną rękę i bystre oko, abym nikomu nie wyrządził żadnej szkody. Nie pozwól Dawco życia bym stał się przyczyną śmierci lub kalectwa, a także zachowaj od nieszczęścia i wypadku. Pohamuj pokusę nadmiernej szybkości. Oby piękno stworzonego przez Ciebie świata i radości Twej łaski towarzyszyły mi na zawsze. Amen.”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  "Boże, Ty świętego Benedykta, opata, ustanowiłeś wybornym mistrzem szkoły, w której uczymy się służyć Tobie, spraw, prosimy, abyśmy biegli do nieba drogą Twoich przykazań, z sercem rozszerzonym miłością, ponad którą nic nie ma większego. Przez Chrystusa, Pana naszego. "
 
  11 lipca obchodzić będziemy wspomnienie Św. Benedykta z Nursji - Opata, Patrona Europy, który urodził się ok. roku 480 wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, Św. Scholastyką. Po studiach w Rzymie oddał się Bogu na wyłączną służbę, jako asceta. Mnich zostawił Regułę, która stała się podstawą wielu późniejszych rodzin zakonnych na Zachodzie - benedyktynek, cystersów, kamedułów, trapistów i wielu innych. W 1964 roku w trakcie Soboru Watykańskiego II Papież Paweł VI listem apostolskim "Pacis nuntius" z 24 października, ogłosił Świętego Benedykta Patronem Europy, podkreślając w ten sposób rolę, jaką zakony oparte na jego regule odegrały w łączeniu tradycji Wschodu i Zachodu oraz cywilizowaniu Europy. Nazwał go w tym dokumencie wysłannikiem pokoju, sprawcą jedności, mistrzem cywilizacji heroldem religii Chrystusowej oraz założycielem życia monastycznego na Zachodzie. Tradycja nadała mu też tytuł Patriarchy Monastycyzmu Zachodu. Św. Benedykt pochowany został na znanym tak dobrze nam - wszystkim Polakom - wzgórzu Monte Cassino.
  W ogromnie trudnym dla Europy, ale również dla Polski i całego świata czasie wojny przeciwko Ukrainie prośmy naszego Patrona, aby ten, który tak pięknie kiedyś powiedział:
 
  Dobry i święty Ojcze, racz mnie obdarzyć
  Inteligencją, która Cię pojmuje,
  Uczuciem, które Cię odczuwa,
  Duszą, która ma w Tobie upodobanie,
  Umiłowaniem, które Cię poszukuje,
  Mądrością, która Cię znajduje,
  Duchem, który Cię zna,
  Sercem, które Cię kocha,
  Myślą zwróconą ku Tobie,
  Działaniem, które głosi Twą chwałę,
  Słuchem, który Cię usłyszy,
  Oczyma, które na Ciebie patrzą,
  Językiem, który Cię wyznaje,
  Słowem, które Ci się podoba,
  Cierpliwością, która Cię naśladuje,
  Wytrwałością, która Cię oczekuje,
  Szczęśliwą śmiercią
  I Twą świętą obecnością,
  Zmartwychwstaniem,
  Nagrodą i życiem wiecznym. Amen.
 
  czuwał nad nami każdego dnia i nie dopuścił do rozprzestrzenienia się tej okrutnej, niosącej zagładę ludziom - wojny.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Świętość nie oznacza robienia nadzwyczajnych rzeczy, ale jest robieniem tych zwyczajnych z miłością i wiarą.”
 
  Już wkrótce uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła obchodzona od połowy III wieku 29 czerwca. Obaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską w Rzymie w czasie prześladowania za cesarza Nerona. Piotr zginął około 64 r. Tradycja głosi, że został ukrzyżowany. Apostoł jednak stwierdził, że nie jest godny umrzeć jak Jezus, dlatego został przybity do krzyża głową w dół. Paweł - przez jakiś czas więziony w Rzymie - został ścięty mieczem około 67 r.
 
  Święci ci królują na herbie stolicy Wielkopolski, bowiem to Patronowie jednego z najstarszych kościołów w Polsce - Katedry Poznańskiej i dzięki temu - również samego Poznania.
 
  Prośmy ich zatem o nieustanną nad nami opiekę:
 
  „Panie, nasz Boże, Ty przez Świętych Apostołów Piotra i Pawła dałeś swojemu Kościołowi podstawy chrześcijańskiej wiary, przez ich wstawiennictwo udziel nam pomocy i doprowadź nas do wiecznego zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna.
  Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem.
 
  Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.
  Jednakże matka jego odpowiedziała: «Nie, lecz ma otrzymać imię Jan».
  Odrzekli jej: «Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię».
  Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.3 On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I wszyscy się dziwili.
 
  A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga
 
  I padł strach na wszystkich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło.
 
  A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
  Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.”
 
  Święty Jan Chrzciciel jest jednym z najbardziej czczonych i najlepiej znanych z wszystkich świętych żyjących w czasach Pana Jezusa. Odegrał on wyjątkową rolę w dziejach Odkupienia. Był zapowiadany przez proroków jako ten, który przygotuje drogę Panu i do dzisiaj czcimy go przede wszystkim właśnie w tej roli. Już w sobotę obchodzić będziemy pamiątkę Jego narodzin. Prośmy, aby każdego dnia prowadził nas drogami wiodącymi do Pana.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „…gdyby nie Twoje Ciało
  gdyby nie Twoja Krew
  kto dałby nam pokarm
  w drodze do Nieba
  kto nasyciłby duszę
  nieustannie głodną Miłości”
 
  Przed nami niezwykły dzień…. Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa ustanowiona po objawieniu się Chrystusa Świętej Małgorzacie Marii Alacoque w latach 1673 - 1675. Przeżyjmy ten dzień z radością i wdzięcznością w naszych sercach za Serce Chrystusa, które każdego dnia bije dla nas i dla naszego zbawienia.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Twoje Serce takie święte
  Twoje Serce takie miłosierne
  Twoje Serce takie pokorne
  Twoje Serce takie samotne
  Twoje Serce takie tęskniące
  Twoje Serce takie czekające
  na nasze nędzne serca”
 
  Tak - Serce czekające na nasze serca… Przed nami kolejny czwartek - czwartek jakże szczególny. Chrystus w procesji Bożego Ciała odwiedzi ulice naszych miast, miasteczek, wiosek. Czy podążymy za Nim? Czy oddamy Mu należną cześć? Czy kolejny raz wyznamy swoją wiarę w Niego? Alina Dorota Paul w tak pięknych słowach przypomniała nam, że Jego Serce czeka na nasze serca… Jaka zatem będzie odpowiedź na to wołanie?
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

Zobacz galerię fotografii

  „Gdy kto chce zamknąć w jednym tylko słowie ogrom uczuć jasnych do granic ostatka
  Niech przyklęknąwszy to imię wypowie: Jedno, jedyne, przenajsłodsze… Matka”
 
  „Przychodzą w życiu dni powodzi
  Gdy wszystko zdradza nas i zawodzi
  Gdy pociąg szczęścia w dal odchodzi
  Gdy wraca zło do wiary twierdz
  Gdy grunt usuwa się jak kładka
  Jest wtedy ktoś, kto trwa do ostatka
  Ktoś, kto nie umie zdradzić – Matka
  I serce jej, najczystsze z serc
  O Matce pieśń, to pieśń przez łzy, to pieśń bez słów
  To cały świat, dziecinnych lat, wskrzeszonych znów
  To Matko sny, że jesteś znów tak blisko
  Jak wówczas gdy klęczałaś nad kołyską
  Za serce twe i świętość warg i dobroć rąk
  Miast śpiewać pieśń u twoich nóg bym cicho kląkł
  I wybrałbym najświętsze z wszystkich słów i rzekłbym: Matko
  I zmilkłbym znów o tobie pieśń, to pieśń bez słów”
 
  Nie nazwałabym zbiegiem okoliczności faktu, że właśnie w maju – miesiącu poświęconym najlepszej z wszystkich Matek – Maryi obchodzimy święto naszych ziemskich Matek. Jestem przekonana, że każda córka, każdy syn kocha swoją Rodzicielkę całym sercem, jednak w tym dniu szczególnym wszystkie nasze myśli do Niej dążą, nasze serca dla Niej biją, nasza wdzięczność dla Niej nie zna granic. To przecież, jak mówił Gałczyński „Ona mi pierw­sza po­ka­za­ła księ­życ i pierw­szy śnieg na świer­kach i pierw­szy deszcz…”
 
  Pragnę więc tą drogą życzyć wszystkim Matkom dobrych, kochających dzieci, zdrowia i nieustannej opieki Matki Bożej, a tym, które już Pan powołał do siebie, do wiecznej z Nim radości, więc
 
    Albo na je­zio­rze ża­glem bia­łym? Albo falą w brze­gi po­chy­łe?
  Może two­je dło­nie po­sy­pa­ły mój ma­nu­skrypt gwiaź­dzi­stym py­łem?”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Święty Andrzeju Bobolo, nasz wielki Patronie! Tak umiłowałeś Jezusa jako swojego Pana, że oddałeś Mu siebie na służbę aż do śmierci. Prosimy Ciebie: wspieraj nas przez całe nasze życie, abyśmy za Twoim przykładem zawsze wzrastali w zjednoczeniu z Sercem Jezusa pod opieką Jego Matki Niepokalanej.”
 
  Zawsze, ale w tym niezwykle trudnym czasie szczególnie, błagajmy Patrona naszej Ojczyzny o nieustanną nad nami opiekę i wstawiennictwo u Królowej Polski. To właśnie w maju - miesiącu poświęconym Maryi obchodzimy wspomnienie naszego Wielkiego Orędownika - Świętego Andrzeja Boboli, Prezbitera i Męczennika, który urodził się w 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. W wieku 20 lat wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1622 roku został wyświęcony na kapłana. Najpierw pełnił obowiązki kaznodziei i moderatora Sodalicji Mariańskiej w Wilnie, a od roku 1636 jako wędrowny misjonarz utwierdzał w wierze katolickiej liczne rzesze w trudnych dla Kościoła czasach.
 
  W roku 1657 zginął śmiercią męczeńską w Janowie na Polesiu, zamęczony z nienawiści do religii katolickiej. Został kanonizowany w roku 1938 - 85 lat temu - przez Papieża Piusa XI. Jego ciało spoczywa w kościele Jezuitów w Warszawie. W tym roku właśnie przypada 21. rocznica ustanowienia Go Patronem Polski.
 
  Wszyscy wiemy w jak trudnych dla Kościoła, naszej Ojczyzny i nas samych czasach żyjemy, ile niebezpieczeństw czyha na każdym kroku i z każdej strony - nie będę się może o tym teraz rozpisywać, ale proszę wzywajmy Świętego Andrzeja Bobolę każdego dnia:
 
  „Święty Andrzeju Bobolo, nasz wielki Patronie! Przed laty przepowiedziałeś, że będziesz patronował naszej odrodzonej Ojczyźnie. Tyle już mamy dowodów Twego przemożnego wstawiennictwa u źródła Bożego miłosierdzia. Wdzięczni za Twoją pomoc prosimy, by nasza niepodległość polityczna znalazła mocny fundament w odrodzeniu duchowym. Oby wzrastała nasza wspólnota, zdolna przezwyciężać podziały w dążeniu do wspólnego dobra. Niech Twój patronat otwiera nas na wszelkie dobre dary, których Bóg nam udziela w drodze do wiecznej Ojczyzny, gdzie On jeden króluje na wieki wieków. Amen.”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Wyjść na pustynię, by rozpalić płomień….”
 
  Rekolekcje to rozpoczęcie cze­goś od nowa, umocnienie swej wiary jako więzi z Bogiem. W  życiu i powołaniu potrzebny jest czas na odpoczynek ducha, na samotność spędzaną w towarzystwie Jezusa. 
 
  W ostatnich dniach kwietnia rozpoczął się i trwał do 4 maja taki właśnie czas w naszym Domu. Z różnych stron kraju przyjechało do nas duża grupa Sióstr, które podczas konferencji z ufnością wsłuchiwały się w słowa Ojca Dariusza Gronowskiego - Paulina. Głęboko wierzę, że Siostry, które odprawiały swoje coroczne rekolekcje u nas, doznały odpoczynku i odnowienia u stóp Jezusa, ale również trudu i zmagań związanych z nawróceniem serca. Doznały czasu odosobnienia - bo sam na sam z Jezusem, to głębsze Jego poznawanie i gorętsze miłowanie. Doznały czasu samotności w towarzystwie Jezusa, skupienia tylko na Nim, patrzenia na Niego, zadawania Mu pytań i radowania się Nim jak Maryja. Cieszymy się ogromnie, że po zakończeniu rekolekcji większość Sióstr wyjeżdżając kierowało do nas takie oto słowa: „nie mówię żegnaj, mówię do widzenia…” a to oznacza, że pobyt w naszym Domu był dla nich pod każdym względem owocny, że kolejny raz w ciszy i pięknych okolicznościach przyrody spotkały Pana i na nowo się w Nim rozkochały.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „musiał być Wieczernik
  chleb i wino
 
  zdrada jakby na przekór
  przykazaniu miłości
 
  musiał być Ogrójec
  z samotnością i bólem
 
  musiał być krzyż
  i grób
 
  aby tym potężniej
  zajaśniał blask
  Zmartwychwstania
 
  aby tym radośniej
  zabrzmiało Alleluja!”
 
  Przed nami najważniejsze święta – Święta Zmartwychwstania Pana Jezusa…
 
  Pozwolę sobie dziś przytoczyć najsłynniejsze kazanie rezurekcyjne Księdza Mieczysława Malińskiego. Kapłan wypowiedział jedno zdanie: „Jezus Chrystus żył, umarł i zmartwychwstał, ale Wy i tak w to nie wierzycie. Amen”
 
  Właśnie…. Czy przez niezmienną liturgię paschalną, która może już nieco spowszechniała nie potrafimy przeżywać dogłębnie i z żarliwą wiarą tego niebywałego wydarzenia? Czy z dziecięcą ufnością potrafimy dziękować Chrystusowi za to, że umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia? Niech tegoroczna Wielka Noc i każdy następny dzień będzie inny – przepełniony wiarą i gorącym dziękczynieniem za to, że On umarł za Ciebie i za mnie, dla nas pokonał śmierć, dla nas zmartwychwstał, aby każdego zaprowadzić do Domu Ojca. Życzymy zatem wszystkim Wam kochani błogosławionych Świąt Wielkiej Nocy.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus
  S. Barbara Borowiak

  Byliśmy razem… W tym dniu byliśmy razem szczególnie… Będziemy razem zawsze…
 
  Szczęść Boże
  E. P.

  „Poszliśmy za Chrystusem w nadziei
  dzielenia kiedyś Jego chwały w niebie;
  naśladujmy Go na ziemi w niesieniu krzyża”
 
  Św. Arcybiskup Feliński
 
  Przed nami niezwykły czas Wielkiego Tygodnia. Nie pozwólmy, aby współczesność wydarła Chrystusa z naszych serc. Walczmy o obecność Boga w naszych domach, wioskach, miastach, w naszej Ojczyźnie i na całym świecie rozważając inne słowa Świętego Założyciela, który powiedział: „Pamiętajcie, że męka i śmierć trwają tylko trzy dni, a Zmartwychwstanie trwa na wieki”.
 
  Szczęść Boże
  E. P.

  W Akademii Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu przy współudziale Instytutu „Pamięć i Tożsamość” im. św. Jana Pawła II w sobotę 4 marca 2023 roku odbyła się Sesja Naukowa „W służbie życiu i zdrowiu człowieka – Inwestycje w zdrowie i życie Polaków”. W Sesji uczestniczyły Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi z Zespołu Domów Pomocy Społecznej w Wieleniu n/Notecią w składzie: S. Urszula Janic – lekarz, S. Anna Miłuch – pielęgniarka, S. Katarzyna Kostecka – pielęgniarka, M. Janina Kierstan – opiekun duchowy. Podczas Sympozjum prezentowano tematy i dyskutowano o powinnościach współczesnej medycyny.
  Uczestników Sesji powitał i otwarcia dokonał O. dr Tadeusz Rydzyk prof. AKSiM, rektor i założyciel Uczelni. Grono prelegentów w ramach Sesji prezentowali: prof. dr hab. Bogdan Chazan – „Sumienie lekarza i pacjenta”, prof. dr hab.Aldona Anna Kasprzak – „Prawda w nauce i sztuce leczenia”, prof. dr hab. .Danuta Januszkiewicz-Lewandowska – „Dzieci liderami przyszłości”, prof. Anna Latos-Bieleńska – „Genetyka w służbie życiu i zdrowiu człowieka”, prof. dr hab. Ryszard Słomski – „Wykrycie DNA i jego obecne znaczenie w badaniach genetycznych”, prof. dr hab. Elżbieta Starosławska – „Pełnoprofilowa onkologia – diagnostyka i leczenie”, prof. dr hab. płk Mirosław Dziekiewicz – „Chirurgia naczyniowa XXI wieku”, prof. dr hab. Bogusław Czerny – „Leki sieroce”, ks. prałat Andrzej Rygielski – „Duchowe potrzeby chorych”. Wypowiedzi prelegentów można spuentować następująco:
  Prof. dr hab. B. Chazan podkreślił, że medycyna nie jest „odcięta” od świata wartości i od sumienia. Tymczasem dzisiaj prawo stanowione ma tendencje do coraz głębszej ingerencji w obszary naszej rzeczywistości, aby oddzielić sumienie od życia.
  O prawdzie w nauce i sztuce mówiła prof. Aldona Anna Kasprzak stwierdzając, że pragnienie prawdy jest zakorzenione w człowieku i stanowi podstawę jego egzystencji. „Kryzys prawdy” jest zakorzeniony w „ kryzysie wiary” stwierdziła prelegentka.
  Prof. Danuta Januszkiewicz-Lewandowska stwierdziła, że dzisiejsze dzieci, ze względu na problemy rozwojowe, będą predysponowane do wielu chorób. To spowoduje, że nie będą mogły osiągnąć zdrowia swych rodziców. Prelegentka wskazała na narastający problem związany z otyłością społeczeństwa.
  Prelegenci, specjaliści w dziedzinie genetyki poświęcili sporo miejsca temu zagadnieniu stwierdzając, że w najbliższym czasie będzie wręcz skokowe zapotrzebowanie na diagnostykę genetyczną m.in. pod kątem chorób onkologicznych i chorób rzadkich. Przed medycyną pojawiają się nowe wyzwania, o tzw. lekach sierocych mówił prof. Bogusław Czerny farmakolog. Na 7 tys. chorób rzadkich, które do tej pory udało się wykryć, mamy dzisiaj do dyspozycji zaledwie 100 leków. Ten stan rzeczy jest związany z wielkimi kosztami badań nad nowymi substancjami.
  Prof. Elżbieta Starosławska – dyrektor Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej wskazała na wysoką śmiertelność powodowaną chorobami nowotworowymi a to wiąże się z faktem, że dostęp do nowoczesnych terapii, czy do świetnych lekarzy jest ograniczony. Powodem takiego stanu jest też zbyt późne zgłaszanie się pacjentów po pomoc medyczną. Wśród podjętych tematów zainteresowanie budziła „Chirurgia naczyniowa XXI wieku” zaprezentowana przez prof. Mirosława Dziekiewicza. Duchowe potrzeby chorych, które które na zakończenie Sesji przedstawił ks. prał. Andrzej Rygielski – Organizator Hospicjum w Wągrowcu, wskazując na dwoistość ludzkiej natury. Cierpienie duchowe może być nieraz większe od cierpienia fizycznego. Dlatego nie można zapominać o tym aspekcie natury człowieka.
  Tak jak rozpoczął, tak też w zwięzłych stwierdzeniach zakończył spotkanie w ramach Sympozjum „W służbie życiu i zdrowiu człowieka” O. dr Tadeusz Rydzyk zapraszając do przemyśleń i tworzenia nowych obszarów w posłudze medycznej.
 
  M. Janina Kierstan

  „Matusia się bała, drżała nieraz jak liść osiki, ale wierzyła, że Bóg nigdy nie uczyni krzywdy temu człowiekowi, który z miłości czyni dobro drugiemu”
 
  Sekretarka
  s. Teresa Gober.
 
  26 lutego Matka Janina Kierstan wraz z trzema Siostrami naszej wspólnoty, a także Siostry z Szamotuł i Trzcianki wybrały się do Piły, aby uczestniczyć w otwarciu na placu przy Kościele Świętej Rodziny wystawy pt. „Siostry, /…/ matki żydowskich dzieci. Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi wobec zagłady Żydów” przygotowaną przez Biuro Edukacji Narodowej we współpracy z Siostrami naszej Zakonnej Rodziny. Patronat honorowy nad tym wydarzeniem objęli: IPN, Starosta Pilski Pan Eligiusz Komarowski, Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek RM, Towarzystwo Miłośników Miasta Piły, Gmina Żydowska w Poznaniu, Ks. Dziekan Ryszard Ryngwelski, Ks. Proboszcz Kazimierz Chudzicki SDB, NSZZ „Solidarność”, Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych Effata z Prezesem Panem Arturem Łozowym na czele.Wystawa ukazała nieustający wysiłek Sióstr niosących w czasie II wojny światowej pomoc tysiącom dzieci polskich, ale również żydowskich – skazanych przez niemieckiego okupanta na eksterminację. Wystawę otworzyła Matka Prowincjalna Regina Pobiedzińska wraz z Matką Janiną Kierstan oraz dwiema Paniami uratowanymi przez nasze Siostry przed zagładą. Po zakończonej uroczystości udałyśmy się do Centrum Powiatowego Iskra, gdzie Pani Dominika Wróbel przywitała gości, a następnie odczytała słowo S. Antonietty Frącek, zachęcając jednocześnie do obejrzenia filmu pt. „Matusia” opowiadającego o ratowaniu żydowskich dzieci przez Matkę Matyldę Getter i jej Współsiostry. Odbyło się tez krótkie spotkanie z reżyserem filmu Panem Maciejem Fijałkowskim, który o Matce Getter tak powiedział: ”Miała niesamowitą energię, siłę przebicia i determinację. Swoją postawą, charyzmą, a nie presją dodawała odwagi innym Siostrom, które – nawet jeśli się bały – podejmowały ryzyko. Była, jak jedna zapałka, która może zapalić całe pudełko. To są prawdziwe superbohaterki” oraz „Okno Życia”, które nie było w scenariuszu, to piękna puenta tej opowieści: w miejscu, w którym w czasie wojny dzieci znajdowały ocalenie, nadal ratuje się dziecięce życie” Na spotkaniu był bratanek Matki Tekli Budnowskiej, która pochodziła z Piły. Pani Krystyna Wojtowicz z Czaplinka oraz Pani Regina Wolska z Bornego Sulinowa – ocalone przez Siostry stwierdziły, że mimo braku rodziców czuły się u Sióstr, jak w domu. Wszystko, co osiągnęły w życiu, czego się nauczyły zawdzięczały Siostrom, dlatego starały się to przekazywać innym ludziom, którzy stanęli na ich drodze życia osobistego lub zawodowego. Świadectwem, którym można było się ubogacić były też słowa Pani Alicji Kobus -Przewodniczącej Poznańskiej Filii Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich, która pomaga ludziom na co dzień.
  Wspaniałe świadectwo dał też Pan z Odessy, który będąc w odwiedzinach u swojej córki chce przekazać to piękne przesłanie i historię naszych Sióstr swoim rodakom. Spotkanie zakończyło się przyjaznymi rozmowami przy kawie, a organizatorami poczęstunku byli parafianie, którzy niezwykle serdecznie nas przyjęli. Ogromną rolę odegrało też samo miejsce wystawy bowiem w pobliżu znajduje się pięć szkół, zatem mogło ją obejrzeć wielu młodych ludzi do nich uczęszczających, ale nie tylko. Ks. Chudzicki tak powiedział: „Wielu zatrzymywało się przy niej, poznawało historię i uświadomiło sobie, że największym darem, który możemy dać innym, to dar życia”
  Czy dzisiaj umielibyśmy tak postąpić ? Obyśmy biorąc przykład z Sióstr, mogli dać kiedyś równie piękne świadectwo o swoim życiu.
 
  S. Joanna Kąkol

Zobacz galerię fotografii

  „Krzyż
    jest tajemnicą
    jak każda miłość
    zbyt trudną by ją zrozumieć
  Krzyż
    jest   mądrością
    jak każda prawda
    zbyt wielką
    by się jej nauczyć
  Krzyż
    jest darem
    bolesnym prezentem
    od niezmiennie
    kochającego Ojca
    dla niepoprawnego dziecka”
 
  I znowu przed nami niezwykle refleksyjny i jakże ważny dla każdego Katolika okres - Wielki Post. Wielki Post, o którym Ojciec Święty Benedykt XVI powiedział: „Post jest wartościową praktyką ascetyczną, duchową bronią w walce z wszelkim możliwym nieuporządkowanym przywiązaniem do nas samych. Dobrowolna rezygnacja z przyjemności, jaką jest jedzenie, i z innych dóbr materialnych pomaga uczniowi Chrystusa panować nad innymi rodzajami głodu osłabionej grzechem pierworodnym natury, którego negatywne skutki odbijają się na całej osobowości człowieka.”
 
  Uczmy się zatem w tym szczególnym czasie ciągle na nowo Krzyża, o którym tak pięknie pisała zamojska katechetka i ceniona, wyżej cytowana poetka Alina Dorota Paul.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Tam, gdzie się działa z Bogiem i dla Boga,
  Wszystko służy nie tylko ku zbawieniu osobistemu,
  Ale też i ku budowaniu wiernych,
  A więc i ku chwale Bożej”
 
  Św. Zygmunt Feliński
 
  Pod hasłem „Sukces znaleźć można po słowie wysiłek….” odbyło się doroczne spotkanie Burmistrza Wielenia z Lokalnymi Liderami. Z Siostrą Przełożoną zostałyśmy zaproszone do Hali Widowiskowo-Sportowej na tę uroczystość, na której Pani Burmistrz Elżbieta Rybarczyk dziękowała wszystkim, którzy w ubiegłym roku podjęli inicjatywy na niwie kultury. Na ręce Siostry Przełożonej Pani Burmistrz złożyła serdeczne podziękowanie za organizację koncertu w wykonaniu artystów scen warszawskich z okazji 200. rocznicy urodzin Świętego Zygmunta Szczęsnego Felińskiego „Mówiono o Nim, że przegrał”, który odbył się w wieleńskim kościele parafialnym i zgromadził wielu Mieszkańców miasta. Pani Burmistrz złożyła jednocześnie wszystkim Liderom Ziemi Wieleńskiej życzenia dalszych owocnych sukcesów w podejmowaniu kolejnych organizacji wydarzeń kulturalnych i wielu innych na rzecz naszej małej społeczności. Spotkanie zakończył występ artystyczny w wykonaniu zespołu „Pedagogiczne Ciało”
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

Zobacz galerię fotografii

  „Choroba i cierpienie z nią związane zadomowiły się na stałe w krajobrazie ludzkiego losu po grzechu pierworodnym.”
  Światowy Dzień Chorego obchodzony 11 lutego każdego roku, to święto chrześcijańskie, ustanowione przez Papieża Jana Pawła II 13 maja 1992 roku – w 75 rocznicę objawień fatimskich Fakt ten, to skierowane do całego Kościoła Powszechnego wezwanie, aby poświęcić jeden dzień w roku modlitwie, refleksji i dostrzeżeniu miejsca tych, którzy w nim cierpią na duszy i na ciele oraz tych którzy im służą. Dzisiaj, z okazji zbliżającego się kolejnego Dnia Chorego, pragnę wszystkim Państwu zacytować słowa Świętego Jana Pawła II skierowane do chorych zgromadzonych 23 marca 1985 roku w kaplicy Centrum Traumatologicznym w Rzymie.
  W duchu świadectwa człowieka obeznanego z cierpieniem wybrzmiewały tam takie słowa:
  „Drodzy Chorzy, chciałbym pozostawić w waszej pamięci i waszych sercach trzy światełka, które wydają mi się cenne. Najpierw: jakiekolwiek jest wasze cierpienie, fizyczne czy moralne, osobiste czy rodzinne, apostolskie, czyli kościelne, ważne jest, abyście je sobie jasno bez pomniejszania go ani wyolbrzymiania, uświadomili wraz całym łańcuszkiem reakcji, jakie rodzi ono w waszej ludzkiej wrażliwości: poczuciem klęski, bezużyteczności własnego życia. Następnie jest rzeczą konieczną, by postępować na drodze akceptacji. Tak, akceptować ten stan rzeczy, nie na zasadzie mniej lub bardziej ślepej rezygnacji, ale dlatego, że wiara zapewnia nas, iż Pan może i pragnie wyprowadzić dobro od zła. Jakże wielu z was mogłoby zaświadczyć, że cierpienie, zaakceptowane w wierze, odradza pogodę ducha, nadzieję. I wreszcie najpiękniejszy gest, który możecie uczynić: ofiara. Dar złożony z miłości do Pana i do naszych braci pozwala osiągnąć, nieraz w stopniu bardzo wysokim, teologiczną cnotę miłości, to znaczy zatracenie się w miłości Chrystusa i Przenajświętszej Trójcy do ludzkości. Te trzy etapy przeżyte przez każdego, kto cierpi, wedle jego własnego rytmu i otrzymanej łaski, przyniosą zdumiewającą wolność wewnętrzną”
  Z całego serca życzę wszystkim chorym, aby te znamienne słowa były wsparciem w każdym trudnym dniu, w każdej chorobie, by rozświetlały mroki cierpienia, przynosiły ulgę w nim i pozwoliły z nadzieją oczekiwać kolejnego poranka.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Możemy narzekać, że róże mają kolce
albo cieszyć się, że kolce mają róże.”
  Alphonse Karr
 
  W życiu każdego człowieka są i róże i kolce. Jakże często wydaje się, że towarzyszą nam tylko kolce… Nadchodzi jednak dzień, w którym przekonujemy się, że to właśnie płatki róż sprawiają, iż ciernie stają się niewidoczne. Takim dniem dla Siostry Dyrektor Ewy Pollus był – mam nadzieję – miniony poniedziałek. Do naszego Domu przybyli bowiem przedstawiciele najwyższych władz państwowych w osobie Sekretarza Stanu Ministerstwa Rozwoju Technologii i Współpracy z Zagranicą Pana Ministra Grzegorza Piechowiaka wraz z jego asystentem Panem Jakubem Monterial, władz powiatowych w osobie Starosty Powiatu Czarnkowsko – Trzcianeckiego Pana Feliksa Łaszcza wraz z członkiem Zarządu Powiatu, Przewodniczącego Rady Powiatu i wieloletniego Starosty Pana Wiesława Maszewskiego, Wiceprezesa Zarządu ds. Strategii i Rozwoju Enea S.A. Piła Pana Lecha Żaka, władz gminnych w osobie Pani Burmistrz Elżbiety Rybarczyk i Pani Sekretarz Krystyny Heppner, zakonnych w osobie Matki Prowincjalnej Reginy Pobiedzińskiej wraz z Sekretarką Prowincji S. Elżbietą Grzegolec, z Księdzem Dziekanem Tomaszem Kolińskim, Księdzem Kapelanem Andrzejem Sołopą oraz Siostrą Przełożoną Barbarą Borowiak. Powód tego spotkania był niecodzienny – wręczenie Medalu Stulecia Odzyskanej Niepodległości, którym to Pan Prezydent Andrzej Duda 29 grudnia 2022 roku odznaczył Siostrę Dyrektor Ewę Pollus. Cała nasza wieleńska Wspólnota – myślę, że mogę to powiedzieć również w imieniu wszystkich naszych Mieszkańców i Pracowników – z całego serca cieszy się tym wspaniałym odznaczeniem. Odznaczeniem, który mimo wyżej wspomnianych kolców, jakie z pewnością każdego dnia Siostra Dyrektor napotyka w walce o lepsze jutro swoich podopiecznych, o godne dla nich życie, o zapewnienie wszelkich ich potrzeb bytowych i zdrowotnych udowodniło, że zdarzają się takie chwile, kiedy radość rozpiera serce, a płatki róż zdają się wirować i swoją urodą oraz wonią przyćmiewać wszelkie troski, a wynagradzać trudy. Raz jeszcze składamy najszczersze gratulacje i życzymy wielu jeszcze takich radosnych i z pewnością wzruszających wydarzeń oraz opieki Matki Najświętszej każdego dnia, a także orędownictwa naszego Świętego Założyciela, który wraz z nami się raduje i wspiera każdego dnia swoje duchowe córki.
 
  Szczęść Boże
  S. Małgorzata Gryczan

Zobacz galerię fotografii

  „Ci, których Bóg powołuje, aby szli za Nim,
  zostają poświęceni i posłani na świat,
  by naśladować Jego przykład
  i kontynuować Jego misję”
 
  Już po raz 26 Kościół Katolicki obchodzi przypadające 2 lutego Święto Ofiarowania Pańskiego, jako zgodnie z decyzją Jana Pawła II - Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. To dzień, kiedy w sposób szczególny zwracamy uwagę na świadków obecności Boga w świecie, jakimi są osoby konsekrowane. Zakonnicy i zakonnice na całym świecie, na wzór Jezusa w świątyni Jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu, a przez Niego ludziom potrzebującym.
  I chociaż dziś coraz rzadziej widać wśród ludzi chęć poświęcenia się, ofiarowania, bezinteresownego dawania siebie innym i w ten sposób uwielbiania Boga, to my pełni nadziei módlmy się słowami Jana Pawła II: „…Do Ciebie, Maryjo, która pragniesz duchowej i apostolskiej odnowy Twoich synów i córek przez miłość do Chrystusa i przez całkowite oddanie się Jemu. kierujemy z ufnością naszą modlitwę. Ty, która czyniłaś wolę Ojca. okazując gorliwość w posłuszeństwie, męstwo w ubóstwie, a w swym płodnym dziewictwie gotowość na przyjęcie życia, uproś Twego Boskiego Syna. aby ci. którzy otrzymali dar naśladowania Go przez swą konsekrację, umieli o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz ze wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu.
  O to Cię prosimy, aby we wszystkich i we wszystkim został otoczony chwałą, błogosławieństwem i miłością Najwyższy Władca wszystkich rzeczy, którym jest Ojciec, Syn i Duch Święty. Amen.”
  Wszystkim, dla których to święto jest świętem - osobom konsekrowanym życzę, aby Chrystus prowadził ich swoją Drogą, uczył swoją Prawdą i jednoczył swoim Życiem, a wspierającym ich swoją modlitwą składam serdeczne podziękowania, prosząc o nie ustawanie w niej - Bóg Zapłać.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „jeśli ktoś żyje
  z  Bogiem
  zostaje na zawsze
  w słowach
  gestach
  uśmiechu
  ślad zostawia trwały
  świętości rzeczywistej
  takiej
  która harmonią
  woli
  rozumu
  i serca
  co jest całe
  w czułym Sercu Matki”
 
  Powyższy cytat, to słowa Aliny Doroty Paul skierowane do Jana Pawła II…
  Poniżej pragnę zaprezentować artykuł z „Niedzieli”, w którym nasza Siostra z Wielenia Anna Miłuch pokazuje swoją drogę powołania i wpływ jaki na tę drogę miał nasz Święty Papież Jan Paweł II.
 
  S. Ewa Pollus

Kliknij, aby powiększyć

  „Ten tylko, co prawdę Bożą umiłuje i mężnym sercem świadectwo jej daje, wypłaca się Duchowi Świętemu za Jego łaski i dary”
  Św. Zygmunt Feliński
 
  Nasz Święty Założyciel powiedział: „Miejcie czułe serce na każdą nędzę i drzwi otwarte dla każdego cierpiącego” My - Jego wieleńskie córki pod przewodnictwem S. Przełożonej Barbary Borowiak, staramy się każdego dnia wypełniać to posłannictwo, ale również iść dalej i szerzej widzieć problemy potrzebujących. Nie tylko tych, którzy pukają do naszych drzwi, ale i tych, którzy poza granicami naszej Ojczyzny nie mogą do nich zapukać. Myślę tu o naszej ukraińskiej placówce, w której posługują Siostry Franciszkanki RM. W obwodzie lwowskim nad Dniestrem położone jest miasto Sambor.
  Od 1901 r. Siostry naszego zgromadzenia prowadziły w Samborze we własnych dwóch domach sierociniec, przedszkole i internat. Do placówki należały też budynki gospodarcze i obszerny ogród, zwany „Zrąb”. Od 1904 r. w domu była kaplica. W 1939 r. w Samborze pracowało 12 sióstr, a w Sierocińcu przebywało 70 dzieci, zaś w okresie II wojny światowej liczba dzieci wzrosła do 100. Do Sambora Siostry powróciły w 1990 roku. Siostra Elżbieta Ślemp założyła tam Salę Spotkań i Pamięci o Mieszkańcach Sambora ratujących Żydów podczas II wojny światowej - teraz stała się ona miejscem schronienia dla grupki uchodźców z Charkowa oraz miejscem spotkania dla dzieci miejscowych i dotkniętych traumą ucieczki z domów. „W sali - jak mówi siostra - zorganizowano „wojenne przedszkole”. Przed wojną w pokojach nad salą mieszkały studentki, teraz - uciekinierzy wojenni. Siostra Elżbieta brała też udział w rozdzielaniu pomocy humanitarnej i organizowała transport do Polski i pobyt w naszym kraju uciekinierom ze wschodu Ukrainy. Jest też zaangażowana w remont kościoła w Dźwiniaczce na Podolu. To z Siostrą Elżbietą właśnie ma stały kontakt nasza Siostra Przełożona i to za jej pośrednictwem wspieramy osoby potrzebujące zamieszkujące Ukrainę. Myślę, że Święty Zygmunt Feliński raduje się w niebie, kiedy widzi, że Jego dzieło jest wciąż żywe, wciąż kontynuowane, wciąż wychodzące naprzeciw wszelkim potrzebom ludzi, którzy z różnych względów sami sobie nie radzą. Wszak według Jego słów: „Obowiązkiem duszy pragnącej zdążać do ostatecznego końca swego przez poznanie, kochanie i służenie Stwórcy jest ustawiczne przypatrywanie się życiu Jezusa Chrystusa i wstępowanie w ślady Jego”.
  Myślę, że Siostry naszego Zgromadzenia służąc w ten właśnie sposób - służą Stwórcy i wstępują w ślady Chrystusa. Pragnę zatem podziękować Siostrze Przełożonej za wspaniałą inicjatywę i za włączenie nas wszystkich w to piękne dzieło pomocy.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

Zobacz galerię fotografii

  Pozwolę sobie to zbliżające się święto przedstawić dzisiaj słowami samych poetów. Słowami, które w niesamowity sposób obrazują nam niezwykłe jego znaczenie. Alina Dorota Paul tak napisała:
 
  „a gdy będę odchodzić
  zapalcie mi gromnicę
  by odstraszała
  warczące wilki wyobraźni
  by rozjaśniała
  wielkie noce zwątpienia
  by wyciszała
  burze umysłu i serca
  zapalcie gromnicę
  by świeciła
  blaskiem Maryi
  która nieustannie
  prowadzi
  do światłości wiekuistej
  w miłosierne ramiona
  Jezusa Chrystusa”
 
  Za Józefem Strugiem natomiast powtórzę:
 
  „Gdy życie nasze dobiegnie do końca,
  Gdy Bóg ostatnie godziny policzy,
  Niech nam zaświeci, jak promienie słońca,
  Światło gromnicy.
  Gdy nasze czoło pot śmiertelny zrosi,
  Gdy nasze łoże obstąpią szatani,
  Twojej obrony niech każdy uprosi
  – Gromniczna Pani!
  Kiedy nad nami zawisną czarne chmury,
  Gdy na wsze strony lecą błyskawice,
  Gdy ciemność straszna od dołu do góry:
  Święćmy gromnice!
  Matko Najświętsza!
  My nędzni grzesznicy,
  Pod Twoją obronę się uciekamy,
  Przed Twym obrazem, przy świetle gromnicy,
  Ciebie błagamy!
  Tyś jasna gwiazda na morzu żywota,
  Pokus się o Cię rozbiją bałwany!
  Kto się ucieka do Cię, Matko złota,
  Jest wysłuchany.
  Bądź nam Matką w życiu i przy zgonie,
  Niech Twoja łaska zawsze nam przyświeca,
  Niech nasza miłość ku Tobie zapłonie
  Jako gromnica!”
 
  Życzę nam wszystkim, aby ten właśnie płomień świecy miłości nigdy w nas nie zgasł.
 
  Szczęść Boże
  S. Ewa Pollus

  „Przyjmij Go Panie do Twojej chwały, gdzie będzie mógł wielbić Cię i chwalić na wieki.”
 
  W sobotę 31 grudnia przed południem, w dawnym budynku klasztornym Mater Ecclesiae w Ogrodach Watykańskich odszedł do Pana emerytowany Papież Benedykt XVI.
 
  Urząd Papieża objął po zmarłym Janie Pawle II w drugim dniu konklawe – 19 kwietnia 2005 roku, a już w roku 2013 – w wieku 86 lat ze względu na stan zdrowia podjął historyczną wręcz i z pewnością niezwykle trudną decyzję, rezygnując z niego. Zamieszkał wtedy we wspomnianym klasztorze. Dla naszego Zgromadzenia niezmiernie ważnym momentem Pontyfikatu Papieża Benedykta XVI była kanonizacja Błogosławionego Zygmunta Felińskiego. 11 października 2009 roku to właśnie Benedykt XVI ogłosił Go Świętym, a my z wielkim wzruszeniem uczestniczyłyśmy w tej uroczystości. Dziś pragniemy pożegnać zmarłego Papieża, którego troska o losy Kościoła była najważniejszą sprawą Jego życia. Wieloletni podsekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów Arcybiskup Tadeusz Wojda tak powiedział:
 
  „Był to jeden z najbardziej światłych umysłów naszej epoki, a przy tym wielkiej pokory i jednocześnie nieprawdopodobnej dobroci dla innych, bardzo naturalny w kontaktach międzyludzkich. Nieraz spotykałem go w okolicach Watykanu. Mimo natłoku obowiązków zatrzymywał się, uśmiechał, zapytał o pracę. Nigdy nie miało się wrażenia, że naprzeciwko stoi kardynał czy, tym bardziej później, papież. Jego prostota czasem wręcz człowieka onieśmielała.”
 
  Żegnając go tu na ziemi prosimy – błogosław nam z okna Domu Boga Ojca.
 
  S. Ewa Pollus